Podhalańskie zwierzęta zimą

Niedźwiedzie, sarny, jelenie, dziki, kozice i wiele innych zwierząt ubogaca tatrzański krajobraz. Co się z nimi dzieje, gdy ziemię przykrywa biały puch? O tym, że niedźwiedź brunatny spędza najmroźniejsze miesiące śpiąc w swojej gawrze wiemy z pewnością wszyscy. A co z pozostałymi ssakami podhalańskimi?

Sarny i jelenie

To zwierzęta roślinożerne, dla których zima to przede wszystkim czas wzmożonego szukania jedzenia. Zwierzyna z trudem dokopuje się do liści jeżyny, chętniej za to żeruje na pędach sadzonek i krzewów, niszcząc ostatnie ich przyrosty. Dlatego tak ważna jest tu pomoc leśników, którzy dbają o to, aby paśniki były zawsze pełne warzyw, soli i kukurydzy. W ten sposób pomagają im przetrwać trudne warunki.

Dziki i kozice

Kozice zimą szukają schronienia pod osłoną kosodrzewiny i czekają aż uspokoją się zamiecie śnieżne. Przyroda wyposażyła je w doskonałe zimowe okrycie, szorstką sierść podbitą włosem jaśniejszym, wełnistym, zapewniającym doskonałą izolację ciała i zabezpieczającą przed ogromnymi różnicami temperatur między dniem i nocą. Niestety zimą zdarza się, że spłoszone przez ludzi kozice uciekają w teren zagrożony lawinami i giną w zwałach śniegu. Natomiast dla dzików zima to intensywny okres godowy, który trwa od listopada do stycznia.

Borsuk i wydra

Borsuk, podobnie jak niedźwiedź, zapada w sen zimowy, który trwa od 3 do 4 miesięcy.Śpiąc w zbudowanych przez siebie norach, płytki sen przerywany jest od czasu do czasu krótkim spacerem po okolicy. W trakcie snu borsuk wykorzystuje zgromadzoną jesienią podskórną warstwę tłuszczu. Wydra zaś, podczas dużych mrozów ogranicza swoja aktywność do minimum. Jej legowisko jest zwykle ukryte nad brzegiem gliniastych brzegów, z bogatymi brzegowymi zaroślami i zaciszami wodnymi, z licznym narybkiem. Ostoje wydry zagrożone są przede wszystkim zmianami siedlisk oraz obniżeniem się zasobów pokarmowych. Jest to gatunek zagrożony, a jej liczebność w Tatrach określa się na kilkanaście osobników.